‘Dezelfde strengheid geldt voor iedereen’
Groter kon het contrast niet zijn. Mild zonlicht overspoelde het terrasje waar we ons slabbetje hadden omgebonden met uitzicht op een hartig ontbijt. En toch hing een figuurlijke donderwolk over het Rekenmeesterschap. Want we zagen in dat we te streng waren voor de regering en ons daarom niet empathisch genoeg toonden voor haar duizelingwekkende verantwoordelijkheden. Maar daaruit begreep mevrouw de Rekenmeesteres dat de lentezon ons sentimenteel stemde, wat ons beoordelingsvermogen zou schaden.
Bron: De Standaard
Haar blitse outfit maakte ons evenwel totaal sprakeloos. Maar het ging over ‘een wetsvoorstel dat de verlaagde btw voor de levering van bloemen en planten uitbreidt naar een tuinaannemer’. Dat wilde het parlement, maar de regering stak daar een stokje voor: ‘de berichten over de kostprijs van die ingreep zijn niet eenduidig’ (Belga 17/4). Zuinig zijn, we kunnen het de regering aanbevelen. ‘Deed ze dat maar vaker,’ knikten we, ‘uitgesteld is half gewonnen.’
Het punt was dat het bloemengeschil niet ter sprake kwam in het parlement omdat minister Sophie Wilmès van Begroting haar MR-partijgenoten in het parlement dat met een veto had verboden. Echt, fiere volksvertegenwoordigers, liberalen dan nog, die zich kwispelstaartend weer in hun mandje laten blaffen door de regering? Zoveel gebrek aan ruggengraat, dat konden we niet geloven.
‘Zie je wel dat je een watje bent?’, zei mevrouw. Ze had gelijk. De klacht kwam immers vanuit de meerderheid, van Eric Van Rompuy (CD&V) en Luk Van Biesen (Open VLD), de Statler en Waldorf van het federale parlement. De coalitie fnuikt wel initiatieven van het parlement, klagen zij, maar als het voor zichzelf is, ho maar. Zo permitteert ze zich een taxshift van 13 miljard euro, waarvan ‘het budgettaire effect helemaal niet duidelijk is’.
Daar hebben die twee ook een punt: in financieel-economische kringen maken ze zelfs grapjes over het tekort op de begroting. Niemand hoeft er zich, we citeren, zorgen over te maken, want ‘het is groot genoeg om voor zichzelf te zorgen’. Dat lezen we in het bijschrift bij een foto waarop onder anderen minister Johan Van Overtveldt van Financiën staat te pronken (Trends 19/4). Dolletjes!
Ondertussen weet Van Biesen wanneer hij iemand een trap moet geven: als die al op de grond ligt dus. Want ‘hoe zit het,’ sneerde hij, ‘met de redesign van de overheid die minister Steven Vandeput zou uitvoeren?’ Dolle pret, zo te zien, daar in de coalitie. Tuttut, zegt Wilmès, we zijn voor iedereen even streng (Belga 18/4). Daar moet iedereen het dan mee stellen. Het was niet alleen de zon of mevrouws opwaaiende zomerjurk die ons deed duizelen.
En zeggen dat alles was begonnen met het fiscal e lot van wat siergewas dat volgens de regering niet mag worden verlicht. Consequent als ze is, is ze net zo streng voor elke verbruiker bij wie al eens een licht opgaat. De factuur voor elektriciteit werd in Vlaanderen vorig jaar weer 6,8 procent duurder, een veelvoud van de zo al hoge inflatie, wat onder meer komt door het verhogen van heffingen en belastingen (Creg Studie (F)1738 29/3).
Ietwat verrassend: de regering is wat minder streng dan ze lijkt voor asielzoekers. Per hoofd van de bevolking reikte België in 2017 ruim 10 procent meer erkenningen uit dan het Europese gemiddelde, ruim dubbel zoveel als Frankrijk, Nederland of Denemarken. Maar om humanitaire redenen kregen exact 0 mensen asiel in België, terwijl alle andere EU-landen er samen 77.530 daarom erkenden (Eurostat 19/4). Streng, dan toch.
En komen vluchtelingen uit Syrië onze kant uit, dat land krijgt er wat voor terug, nu blijkt dat Vlaamse firma’s er spul naar exporteren dat van pas komt om gifgas mee te produceren (Knack 18/4). Toch maar uitkijken dat de Amerikanen die fabrieken straks niet preventief komen bestoken met kruisraketten voor hun producten in Syrië kwaad kunnen aanrichten. Al ging onze chemische kennis er wel weer met rasse schreden op vooruit. Na ftalaten, triamcinolone, fipronil of ketamine, heeft nu ook isopropanol voor ons geen geheimen meer.
Niet zo streng is vicepremier Kris Peeters, toch niet voor zichzelf. Nadat het fout was gelopen met de lijstvorming voor de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen, troostte hij zich met een citaat van Hemingway: ‘moed is de elegantie in de vuurlinie’ (DS 19/4). Wij kunnen er slechts een pruillip bij trekken. Want al eerder leerde een literair-historische enquête ons dat dat een apocrief citaat is, dat Hemingway dat nooit zei of schreef (DS 19/11/2016).
Dat ontging ook mevrouw de Rekenmeesteres niet. Vanonder haar breedgerande zomerhoedje informeerde ze naar de staat van ons ego. Christendemocraten, streng als ook zij zijn, hebben er wel een handje van weg om dat te kneuzen. ‘We zullen niets verbloemen’, probeerden we nog. ‘Inderdaad niet’, zei ze schamper en ze wees een lege vaas aan. ‘Als de regering bang is dat ze niets meer zal verdienen met btw op bloemen, zal dat niet aan jou gelegen zijn.’